replikas değil konum, zira pek severim her ne yaptılarsa bu zamana dek amma bu gece yine ben hep ben... bende şöyle bi hal belirdi bilerek yada bilmeyerek yada yine tylerım çaktırmadan yaptı -buna da bi isim yakıştıriim hemen wampirella olur iyi olur buda kendime verdiğim isimlerimdendi iyi de olur, tamam sustum- bilemiyorum yıllarca hep başkası ve ları için yaşamış olduğumu farkedeli artık hep ben diyorum bize benlik değil hep bizlik öğretildi ben bunu bildim bunu söyledim iyi de yaptım belki ama aşırıya kaçmasaydım iyi ederdim. Keşkelere düşmem artık ama kendimi değersiz hissettiren kimselerin yanında gerektiğinden fazla durmayalı daha iyiyim. Konu yine dağıldı yazdığımı sonuna kadar okuyabilene helal diyorum ve devam ediyorum geceyi artık sadece uyuma halinde geçirmek ve sadece rüya aleminde yaşamak istiyorum remnremirem olasım var sadece.
Sadece düşünmek, gerektiği kadar konuşmak yada o an içimden geldiği kadar konuşmak , düşünüp durmak öyle müzik dinlerken dakikalarca umarsızca bunu istiyorum şimdilerde... Aslında tekrardan dünyamı ve sonra dünyayı keşfetmek ve oğlumla kendi dünyamızı kurmak arzum ... Belki sadece kaanın gözünde, gülüşünde , beni yoran hırçınlığında, annem diye sarılıp beni öpüşünde, beni kollayışında savunuşunda mini mini bir küçük adam havalarındayken bile melankolik çocukluğumu onun yüzünde gördüğümde içimi burkan bir hal var ,erkenden ayrılık moduna geçiyorum hemen en mutlu anımda bile hemen hüzünlenebilen çünkü çook mutlu olmanın hep keder getirdiğini düşünen o saçma sapan ben çoğunlukla kötü senaryo yazarım. Yıllar evvel acı çekmekten haz aldığımı farkettiğimde önce bu fikirden ürktüm, zamanla bu farkındalığımı kullanarak kendimi sakinleme yöntemi geliştirdim çivi çiviyi söker mantığıyla sonra ondan da geçtim en son çalışarak ruhumu köreltmeyi ve susturmayı denedim farkına varamadan, uyandığımda ise yer gök siyahtı işte ama bir kapı daha kapatıp ardıma bakmadan koştum koştum koştum...
