bu sefer zararla oturmadım sanki çıldırmış gibi yazmışım öfkemi kelimelerim öyle keskin ki ürktüm kendimden ama yazdıktan sonra yani bir haftadır çok iyi hissediyorum kendimi... onu da kendimi de affettim sanki barıştık garip bir psikoloji benim ki ben tetikleyen şeyler hep böyle olumsuzluklar önce hemen pes ederim boşver irem derim, sonra biraz dururum öyle düşünmeden sonra aniden içimde bir ateş beliriverir ve ben karar veririm yapacam hiçbir şey imkansız değil ve ben istiyorum derim sonrası gelir...
yalnız işin içine ikili ilişkiler girince yani ailevi bir durum söz konusuysa ben tekrar onaltı yaşıma dönüp tekrar depresif ve agresif az gelişmiş iremin 2 model üst versiyonu oluyorum tüm doğru bildiklerim asfalta akıyor mazgallardan kanalizasyona ordan denize gidene kadar kırk bin türlü mikroba bulanıyor virüs beynimin içine salınıyor ve kontrol dışı bir körlükle beynimi ele geçiriyor... bu korkutucu ha'lim bu eve bu insanlara dönmeden önce bitti sanıyordum yani onlarla olan kısmı çözdüğümü düşünüyordum çözememişim sadece araya 600 km kadar giren mesafenin verdiği rahatlıkmış o özlem sandığım şey... neden ve neyi affedemediğimi tam kavrayamamış bir haldeyim aslında yaşadıklarımdan kaynaklı bir suçlama mı o kapıldığım akıntıya beni bırakmaları mı kızdığım yoksa sadece ilk gençlik yıllarımda düştüğüm buhranları görüp te beni onlarla başbaşa bıraktıkları için mi yada sadece tüm hatayı kendime yüklememek için mi böyle yapıyor-d-um bilmiyorum doğrusu. tek bildiğim geçtiği herşeyin ve ben kaldım geriye ben oldum yada olmaktayım durmuş öylece ekrana bakıyorum dostlarım arkadaşlarım oğlum var gülüyorum eğleniyorum hemde sadece kendimle bile mutlu olabiliyorum bu hafta ilk defa ciddi şekilde gitar çalıştım ve beni herşeyden çok mutlu etti gülümsüyorum şimdi :)
iii geceler
