Bir filmde izlediğim bir dialog geldi aklıma durup dururken değil elbet ; filmdeki olayı anımsayamadım zihnimi yokladığımda ama cümleleri yazayım anlaşılır yeterince sanırım; anlaşılamamış ve belki de anlayamamış bir hatundu baş karakter… Belki de ben yazıyorum senaryoyu şu vakit burada tekrardan kim bilir neyse replik şöyleydi bıkkın hatun diyordu ki ‘’ben bu yalanları çok dinledim, sözlerinin altında yatan amacı biliyorum’’ cümlenin muhatabı olan adam kendinden emin ve net bir şekilde şu dumur cümleyi söyledi ‘’ o yalanları sana ben söylemedim’’. İşte beni oturduğum yere mıhlayan cümle buydu…
Öğrenilmişlik, o çocukluğumuzdan bu yana etrafımızdaki herkesten görüp te kafamıza kafamıza vuruluyormuş hissi veren duygu sarmış olabilir zihnini bedenini… Hayatını mengeneye alınmaya çabalanıyor gibi hissettiren hal bu ezberden yaşamaktır , biliyorum belki benim kadar bundan rahatsızsın belki, belki daha da fazla ama ben her anımda bu halden o insanlardan kurtulmanın yolunu aramakla geçiriyorum. Tamamen çözmüş değilim elbet, az dozda ama artık damarlarımda. Olduğu gibi anlamaya çabalıyorum olayları kafamda kurguladığım gibi değil…
Kızgınım evet, kızdığım şey bu değil o cümleler değil! Neye mi kızdım ben bu kısmı geçtiğimizi düşünüyordum orda kalmış olmaktı kızdığım. Karnımdan başlayarak, kollarıma boynuma sıçrayan ve yüzümü sarıp sarmalayan o öfke kızarıklığı bundandı. ‘’Yaşam alanı istiyorum kendime’’ dedim birçok kez kurdum bu cümleyi, ben seni kendimden ayırmadım ki bunu derken, hayatımda kendim için istediğim her şeyi sevdiklerim için de isterim ben ve hatta tanımadığım insanlar için bile bu böyle ben buyum. Tam olarak özgürlük demedim bunu mu demem gerekiyordu bunu sordum kendime bu cümleleri yazarken gerek duymadım yanlış mı yaptım dedim.
Özgürlük üstüne sayfalarca günlerce milyonlarca cümle yazabilirim… Harflerimin merkezinde, çekirdeğinde ben ve çevremde bana nefes aldıran yüzümü güldüren insancıklarım… Bir bütün olmam için; ihtiyaç duymaktan öte tercih ettiklerim aynı havayı solumayı sevdiğim insanlar hayatımda evet onlarsız da olur olurum elbet ama istemiyorum bunu, bu kadar acıdan pişmanlıktan çıkardığım en büyük ders kendime yetebilmektir yalnızken yaşayabilmektir …
