Görünüş itibariyle eşi-dostu kandıracak kadar yaşama belirtisi verdiğimden beri daha huzurluyum, bakın asık bir suratla bile gayet iyiyim, üstüne üstlük gülüyorum, konuşuyorum, üstten de bakmıyorum size yanılıyorsunuz, diyen bi hal de var artık üstümde. Bakınız en az sizin kadar oksijen de yakıyor hem de beylik laflar bile ediyorum... Yalnız artık daha az düşünüyorum yada yalın diyeyim. Ne doğan günü kovalıyorum ne de yıldızlı gökyüzünü, geçtim hepsinden tadını çıkarmaya çalışıyorum hayatımın bana kalanıyla, mutlu muyum? sürekli mutlu olmak mümkün değil elbet kıymet bilirim diyebilirim sadece, vefakarım insanlığım itibariyle olmam gerektiğinden biraz fazla ama olsun . Boşuna çabalırımı; terkettiğim şehirlerle insanlarda bıraktım , hırçınlığımla mutsuzluğumu da katlayıp kaldırdım tavan arasına büyükçe bir kutunun içine... Öyle sonsuz bir saadet değil elbet yaşadığım... Hayatım; bunca yıldır bedenimin üstünde gezinen kara bir buluttu sanki onu savdım başımdan hafifledim... Biriktirdiği damlaları sağanakla savmış bir bulut gibiyim...
