bu sefer mekan sabit, zihnim berrak... ve evet yine rüyadayım...
arkamı yurt sokağına dayadığım, koruma alanında şimdilerle yıkılmasını hacettepenin dört gözle beklediği evim. zeminin üst katındayız -3.kat değil- kaan sen ben evimiz(miş)
hiç tasarlamadığım üstünde kafa yormadığım birşey
eve yerleşmişiz eşyalar yerli yerinde müşterek kullanımlıklar. inşa etmişiz kabaca. yanımda bir de arkadaşım var, evin girişinde ufak bi çardak sizi oraya yolluyorum. Ayağımın bastığı her yer titriyor sarsılıyor, tahtaların aralıklarından bodrum kat görünecek nerdeyse ve gri , yıkılmaya yüz tutmuş binam. bu yıkıntıya neden yerleşmişiz ki diyorum. Telaşla bikaç eşya alıyorum neyseki özel eşyalarımı getirmemişim diye ferahlayıp çıkıyorum şaşkın ahmak
