Ben başlangıç aşamasında kasılan o küçük irem... uzun süredir kalabalık zihnimde tasarladığım bir yazının ortasına düşmeyi bekliyorum haftalardır, tetikleyici birşeyler lazım bana şuan belki yazarken gelir belki sadece pcye bağladığım kulaklıktan bile çıkabilir. Bilemiyorum bildiğim birşey varsa o da kulaklıkla müzik dinlemekten kaynaklı iyice ağır duymaya başlamamdan dolayı sağır olmaktan korkuyorum aslında en büyük korkularımdan biri bu... Yıllar içinde köreldiğini sandığım tüm duygularım hala içimdeymiş buna sevineyim mi akıllanmadığım için -buda ne demekse- kendime mi kızayım kestiremiyorum.
Uzun cümleleler kurmamaya karar vereli epey oldu ama uygulamaya geçemeyeli daha bi çok oldu sanırsam. Uzun uzadıya düşünmeyi sevmem, yok yok ben kısa cümlelerle konuşmayı sevmiyorum ben uzun ve uzadıkça beni daha da karmaşık anlaşılmaz hale getiren cümlelerimi seviyorum, tamam var biraz delilik ama ben en çok kendini salmış iremi seviyorum napiim:) Kelime biriktirmeye başladım yine, not almaktan bütünleştirmeye mecalim kalmayana dek biriktiriyorum sonra kalıyor öyle bir yığın harf yanyana altalta manası içimde durdukça büyüyen, replikas elemanlarını da dediği gibi tekrarın içinde manasını yitirene dek kullanıyorum onları cümle içimde...
Şarkılarımdan söz etmeyi seviyorum silah sesleri geliyor içimden, sokaklar tekin değil altay öktemin şiirinden yola çıkılarak yapılmış bir şarkı; kitabı da aldım şiirini de okudum altayın ve aynı şiirden yola çıkarak bi sürü kişinin yazdığı şiirleri de okudum ama ben şiire pek meraklı değilim. Tamam ciddi manada sevdiğim şairler var ama beni tamamlamıyor yada tanımlamıyor şiir ben müziksiz sevmem söz. Roman ve öykü tamamdır düzyazı olacak okuduğum havada kalmış gibi geliyor cümleler şiir okuduğumda öyle havada asılı kalmış gibi neyse vega demiştim denizi pek seviyorum ne dese seviyorum yay burçlarını seviyorum tümünü hemde hehe kova-yay iyi anlaşıyoruz ondan mıı yoksa sadece ablamdan kaynaklı mı bilemiyorum ne önemi varsa gecenin bir köründe, burdan boğa burcu çocuğu annesi olmak diye bir yazı çıkar ama iç karartıcı olur boğa görünce tırsıyom ben defterim kabarık ve karmaşık ne beraber ne ayrıyız onlarla zor yada ben miyim tek sorun bilemiyorum. En iyi kaanım büyüdüğünde anlayacam sanırım bu durumu... neyse ben yine zıplamaya başladım zihnim bulanık iş stresimi önümdeki iki günde atmam gerek iki aylık yoğun temponun beynime ve bedenime verdiği zararları telafi etmem gerek tez zamanda, ruhum demiyorum o askıdaydı kaç zamandır onu dolaptan çıkarıp arındırıp kucağıma yatırıp saçlarını okşayacağım şimdi ve sonra:)
dışarıda seni gördüm, beni sordun
bakarken acıtıyordun
sokaklar tekin değil
buz gibi kapıları sabırla kapatırken
ağlıyorum yavaş yavaş karanlığa boğulurken
benim diye bu evdeyim ve karnım tok
ve aynada, bu aynda yine kimse yok
yine kimse yok
silah sesleri geliyorlar içimden hiç yokken
şüphe ediyorum ellerimden
ellerimden...
