bi hayali sevmek daha güvenliymiş bunu anladım. daha önceden düşünmemiş miydim bunu? düşünmüş olmalıyım ama sanırım olaylar ve kişiler değiştikçe yepyeni bi dünya gibi önüme seriliyor sorunlar çözümler vs. tüm o tantana. güven en çok ihtiyacım olan şey ve hatta tek şey. kendime en çok da. bu sarsıldı sanırım yani sarsılmıştı da epey düze çıktı sanıyordum. isteksizliğim hiçbişeye inancımın kalmamasından dolayı. yani elbet ceset gibi de değilim heyecanlanıyorum ama artık çok kısa sürüyor bu hal, aniden yorgunluğa teslim oluyor parmaklarım omzum zihnim. başımı ağrıtmayacak kadar düşünüyorum çarşambadan bu yana iştahım da iyi artık bi sakinlik çöktü üstüme. dinginlik değil sirkelenmiş de kendime gelmiş gibiyim biraz migren uyuşukluğu kaldı sadece beynimde geçer. yazmak istiyorum kağıda en sevdiğim kalemimle ama bu klavye bu ekran ruhumu esir aldı sanki olmuyor onsuz. bense her şeyden vazgeçmek istiyorum şimdi burda çantamı bile almadan gitmeliyim. bunu yapamıyorsam hapisim zaten. neyse