Disipline sokmam gerek cümlelerimi her ne kadar en sevmediğim kelime o kelime de olsa böyle... Tamam artık daha çok konuşuyorum -çoğu sayıklama da olsa başkalarıyla konuşurken bile olsun zihnimi her dem taze tutmam gerek deli gözüksemde- uzun cümlelerimin ortasına doğru ilgi dağılıyor bende saçmalaştıkça uzatıyorum ciddi anlamda keyif alıyorum ama bu ha'lerimden yahu. Kendim yazıp oynuyorum ama başkalarıyla konuştukça yüzüm siliniyor başkalaştığımı hissediyorum - üçüncü kulağım çıkmıyor elbet- sanki beynimde sabit hiçbirşey yok yerçekimi yok uçuşuyor herşey sert olmasa da arada çarpıyor birbirine, hafızamda sanki tek kendi yüzüm yok onu silmek istiyorum sanki zihnimden ve özellikle gözlerimi... Başıma ne geldiyse onlardan geldi küfürü basasım b.a.kırmızıdaki nakkaş gibi yuvalarından çıkarıp atasım var sakinim öfkem bile sakin artık!  Yalnız Hattori Hanzo'nun kılıcı gibi keskin kalbim artık!  Bu da değil, bu da işe yaramaz, ahmak, aptal , çok bildiğini sanıyor, birde en sevmediğim kompleksli hazımsız bir türlü tatmin olmayıp fazlasında gözü olanlar var. Yolun ortasında seslenip taramak istiyorum öylelerini bakınız ölüm var insancıklar -insan olma yetisini kaybetmiş varlıklar- ne bu kibir iki dakika insan olun diye bağırasım geliyor bazen ama ben ne silah alabilirim elime ne de karışırım başkasının işine alaycı bir gülümsemeyle bakar geçerim ancak bende az ukala değilim yaw:)